Call of Duty Champs nadert met rasse schreden. Acht teams strijden om de titel van beste ter wereld.
Toronto Ultra, bijna kampioen in de finale van 2023, keert dit jaar terug en staat te popelen om hun overwinning te verdienen.
Met een nominatie voor Rookie of the Year in 2021 staat Ultra's Jamie "Insight" Craven bekend om zijn langzamere en methodische gameplay, die als basis dient voor zijn team.
Insight komt altijd voorbereid om te winnen door nauwgezette routines voor de wedstrijd, zoals stretchen en ademhalen. Door zijn doordachte plannen fungeert hij als anker voor de contrasterende speelstijlen van zijn team.
Insight is hongerig naar zijn kans op verlossing in 2024 en zal er alles aan doen om Toronto Ultra hun overwinning te bezorgen.
Insight gebruikt een SCUF Reflex en zweert bij het vermogen van Reflex om zijn beweging en mikpunt zuiver te houden zonder dat hij zijn duimen van de thumbsticks hoeft te halen.
"Als professionele speler verbeteren SCUF Paddles niet alleen mijn nauwkeurigheid en reactietijd, maar dragen ze ook bij aan consistente prestaties."
Lees het volledige videotranscript
Mijn naam is Jamie Craven, ook wel bekend als Insight. Ik zou zeggen dat mijn speelstijl wat langzamer is, wat methodischer. Ik laat het spel op me afkomen. Ik ben de ruggengraat van het team, weet je, ik ben degene die de stukken opraapt als het fout begint te gaan.
Ik speel voor de Toronto Ultra, een team naast Scrappy, CleanX en Envoy. Scrappy is de in-your-face AR, die alle kills maakt. Je hebt Dylan, die meer een soort routinier is, en CleanX, die is gewoon een run and gun-gek. De complete tegenpolen in het spel, dus je weet wat ze zeggen, tegenpolen trekken elkaar aan. We zijn een soort getrouwd stel als het op spelen aankomt.
Ik gebruik een SCUF-controller. Ik gebruik de Reflex Pro. Ik gebruik de nieuwe Toronto Ultra. Weet je, de mogelijkheid om extra dingen te doen in de game die je niet kunt doen op een standaardcontroller, het is zo enorm en het is iets dat nu in mijn spiergeheugen zit. Als profspeler heb ik in de 10 jaar dat ik nu speel altijd een SCUF gebruikt. Het is gewoon een geweldige controller, die geweldig aanvoelt in mijn handen.
Ik heb een paar handoefeningen die ik elke dag doe voordat ik een controller oppak. Weet je, je moet de geldmakers verlengen. Voor elke rol in het team heeft iemand een loadout, ik gebruik een AR. Ik gebruik de MCW, dus mijn lay-out op de SCUF-controller is gewoon standaard, standaard. Ik ben een erg standaard persoon als het op in-game aankomt. Ik verander niets. Er zitten vier paddles op, maar ik gebruik er maar twee. Dat is voornamelijk om te springen en te glijden. In het spel dat we nu spelen, is glijden heel belangrijk, dus ik kan met de rechterpaddel glijden terwijl ik richt. Je duim van de richtstick halen zodat je niet op iemand kunt schieten terwijl je glijdt, is zo cruciaal in het spel.
We verloren in de grote finale van 2023. Mijn tweede keer dat ik de Champs-finale haalde. Je weet dat je tegen de beste teams ter wereld speelt, iedereen leeft en sterft voor dit moment. Het is ons gelukt om in de finale te komen, er waren een paar close maps, maar aan het eind van de dag hebben we geen enkele kaart gewonnen. Maar het is bijna hartverscheurend om er zo dichtbij te zijn. Tegelijkertijd motiveert het je ook om een betere jij te zijn, om sterker terug te komen zodat je dat gevoel nooit meer meemaakt.
Ik zou dit seizoen omschrijven als consistent. Ik heb het gevoel dat onze sterke punten als team zijn dat we altijd proberen beter te worden. Onze zwakte is waarschijnlijk consistentie in Search en Destroy is op en neer gegaan. Je moet ervoor zorgen dat je elke dag beter wordt als team. De focus van scrim voor elk team is dat het altijd dynamisch is, dat het altijd verandert, maar het is altijd ervoor zorgen dat je dat doel van 1% of een stap in de richting van dat doel aan het einde van het jaar van Champs haalt. Dat zijn de dingen die je helpen als team.
Ik zou zeggen dat het belangrijkste voor mij om me mentaal voor te bereiden op een toernooi gewoon meditatie is. Door de manier waarop ik speel en het spel naar me toe laat komen, maak ik veel rustiger, koeler en meer beheerste beslissingen tijdens het spel. Als ik ga zitten, doe ik een soort box breathing of 478, iets om mijn hartslag een beetje te vertragen. En dan is het een soort pauze van een minuut. Dan begint het spel. Dan heb je 30 seconden aftellen en heb je zoiets van "oké jongens". Het is gewoon jij en het team die praten over "laten we gaan, laten we dit doen." En zodra die 30 seconden voorbij zijn, is het tijd om te gaan. Zodra de kaart begint, heb ik het gevoel dat al het lawaai gewoon verdwijnt en je gewoon in je eigen gedachten gaat zitten. In mijn perifere zicht zie ik alleen het scherm en het voelt alsof ik één ben met het scherm. Je denkt er niet over na, het is gewoon een tweede natuur. Het gebeurt gewoon.
Ja, zodra het spel is afgelopen en de serie is afgelopen, is er zeker die roes van emoties waarbij je je headset afzet. Als je wint, is het een soort euforische ervaring, zo omschrijf ik het. Als je een wedstrijd verliest en je verliest een serie, bijvoorbeeld als je net de Champs Finals hebt verloren. Je doet de headset af, leunt achterover in je stoel, kijkt omhoog in de lucht en je hoort het publiek juichen voor het andere team. En er is een soort put in je maag die voelt als een leegte van verdriet. Allerlei emoties gaan op dat moment door je hoofd.
Dit spel, deze competitie heeft me de kans gegeven om een leven te leiden waar ik nooit van had kunnen dromen. Weet je, ik heb van die momenten dat ik daar zit en mezelf een beetje knijp, dat het zeker iets is wat ik nooit als vanzelfsprekend zal beschouwen.